Czy można kochać swoje dzieci tak samo - jednakowo, ale inaczej? Nie faworyzować? To bzdura!

Nie raz uczestniczyłam w rozmowie, kiedy ktoś mówił: „Mój brat był oczkiem w głowie mojej mamy. Mógł wszystko”. Inna osoba od razu dodaje: „ Znam to, moja siostra balowała, a ja musiałam się uczyć i sprzątać pokój za nas dwie”, słychać jeszcze: „Moi rodzice bardziej kochali młodszego brata, ja zawsze byłem winien wszystkiemu, nawet temu, że on źle włożył buty”. Na podsumowanie rozmowy pada: „Właśnie dlatego mam jedno dziecko, boję się, że nie umiałabym traktować dwójki w ten sam sposób”.

Znacie to?
Sama mam dwóch synów. Z niedużą różnicą wieku. Kiedy zaszłam w drugą ciążę nie raz słyszałam: „Tę miłość się mnoży, a nie dzieli”. I coś w tym jest, obawy związane z tym, czy drugie dziecko uda mi się pokochać tak samo, jak pierwsze okazują się najczęściej płonne. Zalewa nas fala miłości i szczęścia. Nikt tylko nie dodaje, że później będzie już coraz trudniej z tym mnożeniem

Starsze i młodsze
Bo jak tu kochać i nie faworyzować, kiedy jedno jest młodsze a drugie starsze. Kiedy z tym starszym więcej się zrobi, jest bardziej pomocne, można porozmawiać na wiele tematów, pojechać na rower. Młodsze tymczasem jeszcze bezradne, przykuwające uwagę, ograniczające jednak trochę wolność i przestrzeń, które wynikają z jego wieku. Albo na odwrót. To młodsze kochane, bo zasypiające bez problemu, dostosowujące się do różnych miejsc i sytuacji, słowem niewymagające zupełnie. Starsze zaś wiecznie grymaszące, płaczące, dziecko, któremu trudno dogodzić.

Brat i siostra
Wychowujemy dzieci w stereotypach, często zupełnie nieświadomie. To od dziewczynki wymagamy, by pokój utrzymywała w czystości. Zachęcamy do pomocy w kuchni, przy sprzątaniu. Tyle tylko, że nie doceniamy, wydaje się nam naturalne, że córka powyciera kurze w domu. Czego wymagamy od chłopca? Najczęściej tego, by nie podarł spodni i nie wrócił zbyt brudny do domu. Wyręczamy go w wielu czynnościach, które są obowiązkiem jego siostry.

Dziewczynki zazwyczaj są spokojniejsze niż chłopcy. Nie zwracamy na nie szczególnej uwagi, bo zwyczajnie dobrze sobie radzą, zwłaszcza, gdy w zestawie mamy syna, którego wszędzie pełno, który zagra mecz, pobije się z kolegą i ze szkoły przyniesie uwagę, że rozmawia podczas lekcji. Więcej uwagi poświęcamy chłopcom, nie ma, co się korygować. Taka prawda. Czy kochamy jednakowo i traktujemy równo?

Podobne/niepodobne
Jest jeszcze jeden istotny aspekt, który ma z pewnością wielkie znaczenie, kiedy myślimy o tym, że jedno z naszych dziecko kochamy jednak bardziej. To podobieństwo do rodziców. Są dzieci, które odzwierciedlają nasze najlepsze cechy, są wygadane, przebojowe, empatyczne. Są i takie, w których jak w lustrze możemy się przyjrzeć swoim wadom. Bywają choleryczne, pyskate, uparte, leniwe. Z którym z dzieci chętniej spędzimy czas? Czy poświęcimy więcej uwagi temu, które świetnie odnajduje się w nowych sytuacjach, czy jednak temu, które ma problem z wejściem w nową grupę ludzi, z akceptacją zmian?

Często zastanawiam się nad tym, czy dzieci kocha się jednakowo, tylko inaczej. Czy w ogóle jest to możliwe? Po pierwsze nie rozumiem zupełnie znaczenia słowa „inaczej”. Długo szukałam wyjaśnienia i nie znalazłam. Inaczej, bo dzieci są różne, inaczej, bo jednakowo się nie da, inaczej, ale równie mocno? Więc zaczęłam się zastanawiać, po co w ogóle tę miłość porównujemy? Czy tę presją porównania nie robimy sobie i dzieciom największej krzywdy?

A gdyby tak inaczej
Po co zastanawiamy się nad tym, czy aby syn nie cierpi, bo córkę zabraliśmy na rolki? Albo czy nie robię źle zabierając tylko jedno z dzieci do kina? Kiedyś miałam wielką potrzebę udowodnienia sobie, że kocham moje dzieci po równo. Zrobiłam test. Poprosiłam moich synów by stanęli naprzeciwko siebie. Którego z nich przytuliłam pierwszego? Obydwu w tym samym czasie. Starszego przytulałam dłużej, bo jest większym pieszczochem, a młodszemu na obiad upiekłam rybę, którą uwielbia.