Bywamy zbyt wymagający, czyli co trzylatek potrafi, a czego jeszcze nie musi

Często rodzice nie zdają sobie sprawy z umiejętności swojego dziecka i jego rówieśników. Tak jak przykładamy dość dużą uwagę do tego, by posiadać szeroką wiedzę dotyczącą rozwoju niemowlaka, wiemy, kiedy dziecko powinno zacząć chodzi, mówić, mamy świadomość buntu dwulatka, to im starsze dziecko, tym nasza wiedza na temat jego rozwoju staje się uboższa.

Może powodem jest fakt, że trzylatek staje się bardziej samodzielny. Kiedy już zostajemy zwolnieni z obowiązku karmienia go, gdy pozbywamy się pieluchy, to jest to dla nas znak, że nasze dziecko jest już „duże” i zupełnie bezwiednie zaczynamy od niego wymagać więcej. Niestety często nasze wymagania mają się nijak do możliwości zależnych od rozwoju naszego dziecka.

Twój trzylatek umie także powiedzieć jak się nazywa i jakiej jest płci. Radzi sobie z rozwiązaniem prostych przeszkód, ma świadomość prostych zależności. Na przykład wie, że jak przysunie stopień, to sięgnie do zlewu. To, że wymienia cyfry w kolejności do dziesięciu – czym często chwalą się rodzice, to wcale nie znaczy, że umie liczyć, wręcz przeciwnie. Tak ćwiczy pamięć, natomiast wie, ile to jest jeden klocek, albo dwa misie. Trzylatkowi warto kupić w prezencie proste puzzle, kilku elementowe powinien ułożyć bez problemu.

Samodzielność
Ulubiona sfera rodziców starszych dzieci. Bo jak już je samo, to niech się nie brudzi i nie rozlewa. A jak się ubiera, to dlaczego koszulkę ubiera tył na przód. Uwaga. To, że trzylatek posługuje się łyżką i widelcem (są rodzice, którzy skutecznie wyręczają nawet trzylatki w tej umiejętności, ale to zupełnie inny temat), to nie znaczy, że część jego posiłku nie będzie lądować na ubraniu lub na stole.

Podobnie z ubieraniem się. Dziecko nie przewróci koszuli z prawej na lewą stronę, nie rozpoznaje w ogóle stron, dlatego też często lewego buta ubiera na prawą nogę. Ma problem z zapięciem guzików – to zupełnie naturalne. Dlatego zamiast wymagać więcej, wspierajmy w tym, co już potrafi. Trzylatek bez problemu potrafi się rozebrać. Chwalmy go za to. Cierpliwie pokazujmy jak najłatwiej ubrać spodnie, może dżinsy zastąpmy na jakiś czas spodniami dresowymi. Tłumaczmy, że zbyt daleko postawiony talerz nie ułatwia jedzenia. Im spokojniej będziemy pomagać dziecku w jego samodzielności, tym szybciej opanuje trudne dla niego rzeczy.

Oczywiście trudno jeszcze jest zgadnąć po obrazach trzylatka, co autor miał na myśli. Jedną z najlepszych zabaw jest malowanie brudnymi od farby rękami na dużych arkuszach papieru. Dajmy trzylatkowi taką możliwość. Kupmy kredki, mazaki i bawmy się w plastykę.
To najczęściej wulkan energii. Z nieporadnie próbującego chodzić dziecka, które potyka się o najmniejszą przeszkodę staje się biegającym trzylatkiem, który sam wspina się na zjeżdżalnie na placu zabaw, wchodzi i schodzi ze schodów stawiając nogi na przemian. To czas, kiedy już łapie i rzuca piłkę.