Jak rozmawiać z dzieckiem, żeby w końcu zaczęło nas słuchać?

Wracasz do domu po pracy. Ciężki dzień. Jedyne o czym marzysz, to usiąść w fotelu i wypić spokojnie kawę. Piętnaście minut ciszy, tego potrzebujesz. Tymczasem twoje dziecko z samochodzikiem w ręce, wydając z siebie odgłos syreny pożarniczej, wpada do pokoju wołając: - Mamooo zobacz, jestem strażakiem, gaszę pożar. Prosisz – Synku bądź ciszej. Nie skutkuje. – Możesz się uspokoić? – pada, aż w końcu nie wytrzymujesz: - Możesz przestać, zaraz porysujesz podłogę! Maluch zdezorientowany wycofuje się, ale nie masz co liczyć na to, że za chwilę nie wpadnie rycząc jak dinozaur, albo kolejnego twojego ciężkiego popołudnia znowu nie wjedzie jakimś autem bawiąc się głośno.

Inne popołudnie. Posprzątałaś właśnie kuchnię i wyszłaś powiesić pranie. Kiedy wracasz widzisz rozlane mleko, brudny kubek i pusty karton. Czujesz jak rośnie ci ciśnienie, w końcu tyle razy prosiłaś, żeby po sobie posprzątać. Nie wymagasz zbyt wiele. Karton do śmieci, kubek do zlewu i zetrzeć plamę. – Czy ty zawsze musisz zostawić taki bałagan? – mówisz mając nadzieję, że może tym razem, to pytanie wywrze zamierzony skutek. – Jak nie zaczniesz po sobie sprzątać, to nie będziesz oglądać bajek – próbujesz zagrać szantażem.

Tymczasem następnym razem jest dokładnie tak samo. Ty mówisz swoje, dziecko robi swoje.
Można jeszcze przywołać rozrzucone brudne ubrania: - Zawsze ci mówię, że masz je wrzucać do kosza – bez skutku. Nie posprzątane klocki: - Włóż je w końcu do pudełka – brak rezultatu, nawet gdy zagrozicie: - Jeśli nie posprzątasz, nie wyjdziesz do kolegi.

I tak bez końca, w kółko. Gdyby tak w uproszczony sposób wyodrębnić, co mówimy do naszego dziecka, zbierają się następujące komunikaty:

A gdyby dziecko dostało komunikat: - Zależało mi na tym, żebyśmy zjedli kolację w czystej kuchni. Przykro mi, że zostawiłeś taki bałagan. Inaczej? A gdyby pójść dalej i krzyczącemu, udającemu straż pożarną dziecku, powiedzieć: - Kochanie miałam trudny dzień, jestem zmęczona, potrzebuję chwilę posiedzieć w ciszy, żeby odpocząć. Jaki efekty byśmy osiągnęli? Może za którymś razem (a może już za kolejnym) usłyszmy: - Mamo jesteś zmęczona? To się pobawię chwilę u siebie. Ale później zrobisz mi kakao?

To banalne, ale zmiana wypowiedzi z formy „ty” na „ja” w rozmowie z naszym dzieckiem może zdziałać cuda. Spróbuj, zamień: „Nie powinieneś. Nie wolno ci. Sprzątnij” na: „Nie lubię, kiedy mi przeszkadzasz. Smutno mi, kiedy tak się zachowujesz. Nie mam siły.”

dzieci nie słuchają chcąc zrobić nam na złość? Wręcz przeciwnie, nie rozumieją, dlaczego mają po prostu przestać lub zrobić coś, co im każemy. Reagują buntem na narzucane im zakazy nie podparte żadnymi argumentami. Jeśli będziemy szczerze rozmawiać z naszymi dziećmi, pokażemy, że też mamy uczucia, wówczas one będą szczere z nami i otwarte na poszanowanie uczuć drugiego człowieka. Nie bójmy się rozmawiać, mówić o swoich emocjach. Nie jesteśmy idealni i nieomylni. Pokażmy to naszemu dziecku. A wtedy kto wie, może znajdziemy w tym małym człowieku zrozumienie dla naszego zmęczenia czy zdenerwowania.