Moja droga niedoszła teściowo. O tym, jak matka potrafi zniszczyć miłość

Ty też złościłaś się, gdy on cierpiał przeze mnie. Chociaż cierpiał tylko raz. „Ona jest zła", „Jest potworem" zaczęłaś mu mówić. Z wielkiej, młodzieńczej miłości, która nas łączyła zrobiłaś toksyczny związek uzależniony od Twojego „No dobrze, bądź z nią", „To wariatka".

Opowiem Ci teraz czym miłość na pewno nie jest
– nie jest szantażowaniem swojego dziecka i decydowaniem jak ma żyć.
– nie jest niszczeniem bliskich mu ludzi i degradowaniem ich
– nie jest ciągłym oczekiwaniem: „bądź ze mną"
– nie jest pogardliwym patrzeniem na młodszą kobietę i mówienie: „Zawsze będzie Cię zdradzać, podoba się mężczyznom, bo jest miła i czuła".
– nie jest mówieniem: „Albo ona albo ja".
– uciekaniem w chorobę, żeby tylko On się Tobą zainteresował
– nie jest też cichą nienawiścią. „A dlaczego ona tego nie posprzątała?", „Czy nie uważasz, że to dziwne, że ona…(wpisz właściwe), „Ona tego nie robi? Kochanie, ja robię, no zobacz, mógłbyś być szczęśliwszy, doprawdy nie wiem czy to kobieta dla Ciebie".
– nie jest też „unieszczęśliwianiem" swojego dziecka. Mówieniem mu: możesz więcej, lepiej, staraj się.
– nie jest odrzucaniem każdego jego miłosnego wyboru. Mówieniem. Ta za gruba, za chuda, za brzydka, za ładna, za mało ambitna, ambitna za bardzo, za bardzo blond, za bardzo ruda. Za bardzo taka, siaka. Uff– nie męczące to? Nienawidzić każdej?

Dlaczego to robicie? Nienawidzicie kobiet, które pojawiają się w życiu Waszych synów, każecie mu wybierać. Unieszczęśliwiacie Go, chociaż mogłybyście po prostu puścić. Nie czepiać się Jego partnerki, że jest nie taka, źle nosi dziecko, źle karmi, źle sprząta. Traktujecie ukochaną syna protekcjonalnie, nie szanujecie jej zdanie, bo wciąż uważacie, że wiecie lepiej co jest dobre dla niego i jego dzieci. Chociaż, to inna kobieta te dzieci urodziła.

Nie wierzę do końca w czyste układy synowa- teściowa. To jest gdzieś zawsze walka o mężczyznę. Gdzie dwie kobiety, w środku, uważają, że ten mężczyzna należy tylko do nich. I każda ma swoje racje. Sztuką jest wznieść się ponad to i uznać, że obie możemy dać mu szczęście. Każda inaczej. I to jest jedyna droga do porozumienia. I radość, że możemy kochać go obie.

Droga Niedoszła Teściowo, na szczęście mam też dobre wzorce. Moja Prawdziwa Teściowa mogłaby Cię uczyć, jak kochać. I wytłumaczyć, że:
– miłość do dziecka to puścić je wolno
– to nie żądać uwagi i wzajemności (ona naprawdę pojawia się sama)
– to obserwować z oddali i życzliwie
– to życzyć synowi i jego żonie szczęścia, a jednocześnie umieć się z nią napić i powtarzać: żyj jak chcesz, dziecko. Jak przestaniesz go kochać, też będę blisko.
– to umieć stwierdzić: „Nie jesteś idealna, ale jesteś wspaniała i super wychowujesz mojego wnuka".
– to umieć powiedzieć: „moja synowa jest mądra, piękna i dobra"
– i przyznać „Nie byłam idealną matką, jesteś lepszą".