10 powodów, dlaczego wciąż nie możesz schudnąć. Odchudzanie, czyli kolejny dzień oszukiwania samej siebie

„Odchudzam się!" oznajmiam (w każdy!) poniedziałkowy poranek. Bliscy nie kryją rozbawienia. „Który to już raz?" słyszę. Albo: „A, to w sobotę umawiamy się na makaron i wino. Zapału przecież starczy Ci najwyżej do końca tygodnia. Jedna z przyjaciółek (ironicznie): „ i jeszcze będziesz biegać?" No tak, będę. Oczywiście.
Od dziś. Na pewno. Już zawsze. Im silniej postanawiam się odchudzać, tym bardziej tyję. Zło. Chciałabym być Ewą Chodakowską. Chciałabym być jedną z jej fanek, której się udało. Nie jestem. W czym problem?

Ostatnio mój dziewięcioletni syn spytał: Mamo, skoro tak bardzo chcesz schudnąć dlaczego po prostu nie schudniesz? Zatkało mnie. „Nie wiem" odpowiedziałam po prostu.

Dlaczego tak często nam się nie udaje schudnąć? Dlaczego – choć się ze sobą źle czujemy– po prostu nie załatwimy „tej" wstydliwej sprawy. Porozmawiałam z psychologiem, dietetykiem, zrobiłam rachunek sumienia. I znalazłam:

Po osiągnięciu pewnej wagi po prostu człowiekowi jest głupio pójść na siłownię pełną super lasek i przystojnych facetów. Na samą myśl, że miałabym tam paradować w dresie i demonstrować swój gruby tyłek jest mi po prostu słabo. Tak, wiem, nikt by na mnie nie zwracał uwagi. Już nawet nie wiem co gorsze.
Wstydzę się też trenerki do której zapisałam się rok temu, która poświęciła mi czas, a ja zniknęłam po ośmiu treningach. Szkoda, bardzo fajna siłownia.

To jak z alkoholizmem. Pijesz, żeby nie czuć wyrzutów sumienia, że pijesz. Człowiek uzależniony od jedzenia zajada wyrzuty sumienia, że nie potrafi nic ze sobą zrobić. Każdego dnia jest gorzej. Znajoma psycholog nazywa to „efektem śnieżnej kuli". To ja sobie zjem ciasteczko, żeby zapomnieć jaka jestem tłuściutka i z siebie niezadowolona. Jutro przecież też jest dzień, prawda? A jutro to się wszystko zmieni. Wiadomo.

Co z tego, że w szafie same za małe ciuchy. Można „przerzucić się" na sukienki worki, a lustra w sklepie omijać szerokim łukiem. Naprawdę kobieta jest w stanie ukryć nadmierne kilogramy (nawet przed sobą) szczególnie jeśli jest w miarę proporcjonalna i ma – w miarę– szczupłe nogi. A gdyby tak rozebrać się, stanąć przed lustrem i powiedzieć sobie: „No proszę, spójrz na siebie. Zrób coś z tym wreszcie. Dni, miesiące mijają".
Groza, lepiej nie. Lepiej kupić sobie kolejny worek i udawać, że wcale nie jest tak dramatycznie.