Chcesz zostać z dziećmi w domu? Jesteś nienormalna!

W dobie walki o równouprawnienie i wielu szczytnych idei takich jak partnerstwo w związku, zdrowy i uczciwy rynek pracy sprzyjający zakładaniu rodziny, czy szeroko rozumiane prawo do nie rezygnowania z siebie na rzecz bycia matką, zawłaszczają sobie licencję na jedyny słuszny model życia. Zbyt często popadamy w skrajności.

Matka, która z różnych powodów decyduje się świadomie na rolę "kury domowej", jest traktowana jak persona non grata. Stawianie potrzeb dziecka na pierwszym miejscu - przed karierą, studiami czy wyjściem ze znajomymi, oznacza społeczne wykluczenie.

To nie science-fiction, niestety często z takim niezrozumieniem spotykają się polskie mamy. Dawna "gospodyni domowa" stała się synonimem nieudacznicy, nieambitnej i pozbawionej rozumu kobiety, które nie wie jak powinna żyć. Nie brakuje natomiast chętnych którzy tę wiedzę posiadają i zamierzają się nią szczodrze dzielić.

Sama wychowując swoje dzieci, nie raz spotkałam się z taką postawą. Rezygnacja z wyjścia na miasto w weekend czy wypadu do knajpy na rzecz opieki nad dzieckiem, to w oczach wielu ludzi oznaka skretynienia intelektualnego. Dlaczego?!

Dlaczego tak wiele osób dziwi to, że nie chce powierzać opieki nad dzieckiem zupełnie obcej osobie? Nie mam na co dzień niani czy babci pod ręką, która regularnie spędza z dziećmi czas. Nie widzę sensu stresowania mojego dziecka, po to żeby za wszelką cenę wyjść z domu. Jestem dorosła. Nie spadnie mi z głowy korona, gdy przez rok czy dwa ograniczę swoją aktywność towarzyską do wyjść, które nie wymagają wyboru między szczęściem własnym, a szczęściem i spokojem moich dzieci. Są miejsca i okoliczności, które sprzyjają wspólnemu spędzaniu czasu, są i takie które są zarezerwowane dla dorosłych.

Zdaję sobie sprawę z tego, że dzieci rosną i rozwijają się, że pępowina wydłuża się, a potem znika. Na wszystko w życiu jest czas i miejsce. Za rok nasze życie będzie wyglądało zupełnie inaczej. Za dwa zmieni się nie do poznania. Więc po co żyć “pełnią” za wszelką cenę, byle tylko nie zostać uznanym za niepostępowych?

“O Jezu, dasz flachę i przecież świat się nie skończy jak raz wyjdziesz” - to najczęstsza dobra rada. A co gdy dziecko nie jest przyuczone do butelki? Wtedy najczęściej usłyszeć można, że przecież przez 2 godziny z głodu nie umrze. Owszem, ale w życiu nie zgodzę się na to, aby moje dzieci się wypłakiwały, po to żebym mogła wyjść na kawkę. Czy mój kilkumiesięczny syn powinien poczuć się porzucony w imię mojej wolności osobistej? Ja tego nie chcę - niestety, okazuje się, że niewiele osób może się pogodzić z moim wyborem.

Polska żona swojego męża jest bardzo negatywnie postrzegana przez społeczeństwo. Odnoszę wrażenie, że cała niechęć do kobiet robiących przerwę w życiu zawodowym na rzecz dziecka, wynika z postrzegania ich jako męczennic. Zacofane matki nie dają się wyzwolić z okowów kuchni, mopa i brudnych pieluch.

Większość mam na pełny etat w ciągu dnia dogląda domowego ogniska, a gdy pociechy pójdą spać dorabia do domowego budżetu. Czasem po nocach, na chałturach, czasem z dzieckiem na rękach zdalnie przez internet. Ale “siedzą w domu” i ten fakt jest tak stygmatyzowany, że mało kogo obchodzi co faktycznie te kobiety robią. Niby każdy wie, że prowadzenie domu to niekończące się cosie do zrobienia, a jednak gdy nie dotyczą one samego komentatora przestają być już tak absorbujące.

Najbardziej paskudnym komentarzem, z jakim się spotkałam, gdy mój młodszy syn był jeszcze niemowlęciem, było stwierdzenie, że moja praca dodatkowa - o ironio, okupiona nieprzespanymi nocami, to hobby. Bo przecież nie zarabiam w ten sposób poważnych pieniędzy.

Zawód matki niewątpliwie bezpowrotnie stracił swój prestiż. Coraz modniejsze staje się wczesne poddawanie dzieci mnogim zabiegom edukacyjnym - często bez głębszego zastanowienia czy celowości. Ot, trafia się kolejna szansa na zorganizowanie dziecku czasu bez rodzica, warto to wykorzystać, przecież dzisiejszy świat tak pędzi, że nie da się wszystkiego pogodzić. To indywidualny wybór każdego z nas - rodziców. Zastanawiam się tylko dlaczego tak łatwo oceniamy matki, które chcą się poświęcić dzieciom.

A gdyby tak nie ratować matek na siłę i wbrew ich woli? Może wszystkim żyło by się łatwiej.