Z odrostem i nadwagą. Jak wygląda naprawdę matka-Polka?

–Niech Pani napisze coś o otyłych kobietach. O tym, jakie są grube po ciąży. Zamiast wypominać nam jedno czy dwa piwka i fałdkę na brzuchu – przeczytałam w komentarzach pod tekstem o otyłości brzusznej, w którym to skrytykowałam tłustą dietę i opijanie się piwem męskiej części naszej populacji.

Ale proszę Pana/Panów, kobieta zaniedbana lub otyła to zupełnie inna bajka, niż matka bez makijażu, z odrostem i z nadwagą po ciąży. I ja, jako matka, postaram się wytłumaczyć, dlaczego Polki po urodzeniu dziecka tak się zmieniają.

Każda kobieta jest inna i każda ciąża jest zupełnie inna. Niektóre z nas przez okrągłych 9 miesięcy muszą leżeć bez ruchu, żeby utrzymać dziecko przy życiu, inne „zasuwają” do dnia terminu porodu, są aktywne, podróżują, ba, nawet latają samolotami i czują się wspaniale. Ta druga grupa to rzadkość, ale znam kilka takich przypadków, które uwielbiają być w ciąży, bo dostają energetycznego kopa do robienia wszystkiego. Ja akurat do nich nie należę.

Od czego to zależy? Od miliona różnych czynników, choć głównie od: genów, hormonów i kondycji fizycznej, w jakiej w danym momencie, gdy zachodzimy w ciążę, jesteśmy.

Czy zwykle jest tak, że jeśli nasze matki przez całe ciąże wyglądały pięknie, miały szczupłe, smukłe ciała, z jedną małą „piłką” z przodu, my też tak będziemy się prezentować? Niekoniecznie.

Moja smukła jak trzcinka mama (185 cm wzrostu), kiedy spodziewała się mnie, a następnie mojej młodszej siostry, przytyła około dwudziestu kilku kilogramów. W obu ciążach pracowała do ostatniego dnia. Zresztą sama się zawiozła na oba porody, gdyż mężczyźni w rodzinie nie dali rady. Albo opijali nasze narodziny (przedwczesne pępkowe), albo biegali do toalety - z wrażenia oczywiście. Mama dzielna, tuż po tym, jak odeszły jej wody, zawiozła się na porodówkę i w trzy godziny mnie urodziła. Bardzo podobnie było, kiedy przyszła na świat Natalia - moja młodsza siostra.

Mama jest dla mnie wzorem najlepszej matki na świecie. Karmiła nas piersią (mnie 9, Nati 6 miesięcy - wybuch Czarnobyla zatrzymał pokarm), a następnie sama gotowała nam przecierane zupki i jeszcze obiady dla mojego dziadka. Po kilku miesiącach od porodu była chudsza niż przed zajściem w ciążę. Kiedy oglądam jej zdjęcia, jak przepięknie wtedy wyglądała i jak wspaniale sobie z nami radziła, sama - bez pomocy i wsparcia męża, rosnę z dumy! I podziwu.

Ja nie przytyłam tyle, co moja mama w ciąży, prawdopodobnie z dwóch powodów: diety i sportu. Nie, nie głodziłam się, wręcz sobie dogadzałam! Nie opychałam się kotletami na masełku czy zupą na zasmażce, ale dużą ilością lekkich potraw, opartych głównie o kasze, warzywa i ryby. Kiedy spadał mi poziom żelaza, które lekarka kazała suplementować, jadłam wątróbkę, której normalnie bym nie przełknęła i wołowinę, za którą nie przepadam - zgodnie z zaleceniami. Wszystko dla dobra dziecka.

Niemniej, pod koniec ciąży włączyła mi się faza na lody i ptysie z cukierni przy Wiatraku i nie było siły. Jadłam je codziennie. Rósł mi brzuszek, ale reszta ciała wydawała się, jak przed ciążą. Ale codziennie chodziłam około 1,5 godziny po parku i dwa razy w tygodniu do 7 miesiąca uczęszczałam na jogę i pilates dla kobiet w ciąży - nie dla lepszej figury, ale z powodu poprawy samopoczucia. Oprócz tego oczywiście, jak na współczesną kobietę przystało, chodziłam do pracy. I zamiast cztery, jak każą mądre podręczniki dla ciężarnych, siedziałam 8 godzin przed komputerem. W końcu, moja ówczesna przełożona, powiedziała mi w połowie ósmego miesiąca: - Mary, do domu! Idź, wyśpij się i wypocznij. Później już nie będzie na to czasu.

Posłuchałam i poszłam na zwolnienie. I kiedy tylko znalazłam się w domu, przez pierwszy tydzień spałam. Oprócz spaceru i posiłków, kładłam się i spałam. Byłam tak potwornie zmęczona, że nic innego nie byłam w stanie robić. Czytanie książki kończyło się kolejną drzemką. Sprzątanie - męczyło mnie wybitnie, bo brzuszek miałam olbrzymi. Oczy zamykały się same. Wtedy zrozumiałam, że praca przez ponad osiem miesięcy ciąży w moim przypadku była przegięciem dla organizmu.

Ostatnią rzeczą, o jakiej myśli wówczas matka, jest jej wygląd zewnętrzny. Liczy się to, czy ma pokarm. Czy dziecko dobrze, miarowo oddycha. Kiedy podać mu pierś, a kiedy przewinąć. Jak reagować na kolki? I czy zgodzić się na pięcioosobową wycieczkę rodzinną, która przyszła go zobaczyć…

Chociaż zdarzają się przypadki tak skrajnie różne, że nawet dla osoby, która zajmuje się pisaniem o kosmetykach, wydały się szokujące. Widziałam w szpitalu kobiety, które szły w pełnym makijażu i z włosem wyciągniętym na szczotce do porodu i pierwsze o czym myślały po porodzie (nie mam pojęcia, skąd czerpały na to siły), był prysznic, wymycie włosów i make-up. Cóż, ja przez pierwszą dobę po urodzeniu dziecka nie byłam w stanie podnieść się z łóżka i leżałam dwa dni z pokrwawionymi plecami i wenflonem doń przyklejonym od znieczulenia zewnątrzoponowego…

I kiedy wyszłam po 11 dniach ze szpitala z moim synem, czułam się tak wspaniale, że nie zastanawiałam się nad tym, jak wyglądam i co na sobie mam. Dopiero kiedy po kilku miesiącach zobaczyłam zdjęcia, okazało się, że sińce pod oczami sięgały wówczas mojej brody - efekt wysiłku podczas porodu, a miałam na sobie dres mamy, który ze mnie spadał i śniegowce, choć było +10 stopni C.

Po powrocie do domu we wszystkim pomagał mi mąż, który wziął miesiąc wolnego od pracy. Uczyliśmy się dziecka i siebie jako rodziców. Wspierał mnie w bólu gojących się ran, zapalenia piersi i pogryzionych sutków. Mogłam w dzień na godzinę czy dwie zasnąć, a on zajmował się wtedy synkiem. A Teo? Rozwijał się wspaniale. Rósł jak pączek w maśle. A ja wprost proporcjonalnie do tego - chudłam. Karmiłam piersią, więc jadłam naprawdę ogromne ilości wszystkiego, bo miałam większe zapotrzebowanie energetyczne. I chudłam jeszcze bardziej. Ale codziennie, niezależnie od pogody czy temperatury (nawet przy minus 14 stopniach), chodziłam po dwie-trzy godziny na spacery z synkiem. Chodziłam, bo nie było mowy o tym, żeby się zatrzymać - momentalnie się budził, wrzeszczał i chciał jeść, co przy spacerze na mrozie było niemożliwe do realizacji.

Wiosną, spacerując po moim osiedlu, obserwowałam inne mamy z wózkami. Większość z nich siedziała na ławkach, jadła i czytała książki lub rozmawiała przez telefon. Niedoczekanie - pomyślałam. Ale nie chciałam być gorsza, więc też spróbowałam raz usiąść na ławce i bujać wózek. Próba się nie powiodła. Teoś zbudził się po pięciu minutach i mój plan relaksu legł w gruzach.

Następnie spotykałam te same kobiety. Ja wyglądałam, jak patyczak, one miały się świetnie. Pulchne, pełne, z dużymi biustami i zawsze obecnym prowiantem i książką. Wieczorami czytałam na facebooku czy forach internetowych, jak trudno wrócić do formy sprzed ciąży. Trudno? Ja akurat tego nie doświadczyłam.

Trudno po urodzeniu dziecka jest się wyspać, trudno wytrzymać ból w piersiach, kiedy w nocy dziecko śpi w najlepsze więcej niż 3 godziny, a twoja „mleczarnia” jest bliska eksplozji. Ale mi się wydawało, że co jak co, ale figura, jeśli karmisz piersią (o ile masz pokarm i możesz) i spacerujesz - wraca sama. Zresztą patrzyłam na Gośkę i Justynę, moje dwie przyjaciółki, z którymi się spotykałam i żadna z nich nie miała problemów z nadwagą po porodzie. Ale ani jedna z nas się nie oszczędzała. Trzeba było nosić fotelik, który sam z siebie waży 7 kilo - nosiłyśmy. Gondolę na drugie lub trzecie piętro - proszę bardzo. Nasi mężowie w końcu musieli wrócić do pracy, a my z dziećmi zostawałyśmy na większą część dnia same.

Same dźwigałyśmy siaty z zakupami (Gośka była o tyle zorganizowana, że robiła zakupy przez internet), wózki i dzieci - mieszkałyśmy na Pradze w starym budownictwie bez windy. Czy narzekałyśmy? Zdarzało się, że bardzo. Czy wyglądałyśmy seksownie i wspaniale? Ciężko wyglądać seksownie, kiedy nosisz wielki bawełniany stanik z wkładką, która szybko przemaka, nieraz na twoją świeżo wypraną i wyprasowaną koszulkę dziecku się uleje, a włosy masz ściągnięte w kucyk lub węzełek, żeby nie wpadały ci do oczu, kiedy jesteś urobiona po pachy. Makijaż? Hmmm… mało kto o tym myśli.

Ale kiedy Teo był malutki, zdarzało mi się czasami nawet pomalować. To było moje małe święto. Dużo wtedy spał, więc nadrabiałam zaległości w sprzątaniu, praniu, prasowaniu. Czasami przeczytałam kilka stron książki - lektury o dzieciach oczywiście… Malowałam rzęsy i policzki. Dla siebie. Żeby poczuć się lepiej. Zakładałam ładniejsze rzeczy, mimo że równie dobrze całe dnie mogłabym spędzać w dresie lub pidżamie i tylko narzucić puchówkę czy płaszcz przed wyjściem na spacer. Ale te kobiece gesty, jak pielęgnacja ciała (możliwa tylko, kiedy w domu był już mój mąż lub kiedy mały spał i akurat nie szorowałam podłogi czy nie prasowałam śpioszków) czy makijaż i ładne ubrania, sprawiały mi ogromną radość w tej codziennej rutynie i pieluchach.

Ale nawet te drobne rytuały szybko się skończyły. Kiedy Teo miał pół roku, nie mogłam nawet wyjść do toalety i zostawić go na minutę samego, bo dostawał histerii. Czasami do powrotu męża nie zdążyłam wziąć prysznica czy umyć zębów - ciężkie do realizacji z dzieckiem na rękach, do których był przyrośnięty. Chusta? Dostawał w niej wariacji, bo było mu za gorąco i niewygodnie.

W Polsce żywność jest potwornie droga i nieproporcjonalnie kosztowne są artykuły pierwszych potrzeb dla najmłodszych, takie jak: mleko w proszku (od 25 do 60 złotych za opakowanie, które schodzi w 5-7 dni), pieluchy (25 - 50 zł za opakowanie, które kończy się po kilku dniach), kosmetyki czy lekarstwa: witaminki, syropki, szczepienia i tak dalej. I gdzie tu myśleć o nowej sukience z Zary, szpilkach Aldo czy makijażu?!? I kiedy? I za co?

Czy wtedy, kiedy nie wystarcza nam na zabawki, ubranka (te na szczęście można dziś kupić za grosze w second handach, co sama robię bardzo często), proszki dla niemowląt, myślimy o tym, że mamy na brzuchu fałdkę, a na biodrach kilka centymetrów więcej? Nie.

Dlaczego nie są seksi mamami? Czemu wówczas spada namiętność w małżeństwie? Dlaczego wiele z nas zaniedbuje wtedy swoje ciała, a także nie dba o partnera? To pytania retoryczne. Znam wiele takich małżeństw, które nie wytrzymują próby drugiego lub trzeciego dziecka. Rozstają się, bo żony zamieniają się w matki i sprzątaczki, w kucharki i praczki. Bo nie opiekują się mężami (pytanie dlaczego to ma zawsze działać w jedną tylko stronę?), tylko ciągle zajmują się dziećmi. Życie rodzinne jest życiem dla dzieci i wokół dzieci.

Niejednokrotnie mężczyźni znajdują wówczas pocieszenie w ramionach innej, która ma czas i pięniądz, żeby zrobić manikiur czy kupić nową sukienkę. To nie wymyślone na poczekaniu historie, ale z autopsji mojej rodziny i znajomych. Gdzie kobiety niczym roboty pracują na trzech etatach: mamy, żony, pracownika. I jeszcze się od nich wymaga, żeby były zawsze piękne, zadbane, po prostu idealne. Ale ideałów nie ma.

Czasami warto zejść na ziemię i zobaczyć, że to jest po prostu niewykonalne. Chcecie, żebyśmy były piękne, zgrabne i pachnące? Zacznijcie nam pomagać. Bierzcie przykład z takich mężczyzn jak mój mąż, który gotuje, robi zakupy i kąpie naszego synka. Niech to będzie drobiazg: spacer z dzieckiem czy odrabianie z nim lekcji. A może przygotowanie kolacji dla całej rodziny? Każda pomoc jest na wagę złota. Być może wtedy twojej partnerce na nowo zechce się pięknieć dla ciebie i dla siebie, bo przez chwilę o sobie pomyśli. W ciągu dnia naprawdę nie ma na to nawet minuty.

I zanim następnym razem spojrzysz na kolejną matkę z wózkiem, nadwagą i odrostem, i zdążysz ocenić jej stopnień zaniedbania, zastanów się dwa razy. Czasami jej wygląd jest sygnałem dla męża czy chłopaka: spójrz na mnie, potrzebuję twojej uwagi i wsparcia. Taka osoba na pewno nie potrzebuje jeszcze dodatkowej krytyki. Nie zasługuje na to. Bo macierzyństwo to naprawdę kawał ciężkiej i trudnej, choć pięknej roboty.