"Wydawał się niemal przezroczysty". Mama 6-latka o chorobie, która coraz częściej atakuje dzieci

Jest połowa lutego, jeszcze przed wybuchem epidemii koronawirusa. Wszystko zaczyna się dość niewinnie – chłopiec uczęszcza do przedszkola, a pierwszy niepokojący objaw, to fakt, że od dwóch tygodni bardzo dużo pije i je.

– Jednocześnie zauważyłam, że Kazik mocno schudł, ale nie wzbudziło to mojego podejrzenia, bo w ostatnim czasie bardzo też urósł. Dopiero w drugim tygodniu zorientowałam się, że coś jest nie tak.

Pracowałam przez 3 dni z domu i odbierałam go z przedszkola, a on za każdym razem mówił, że nie ma siły iść ani jechać na hulajnodze. W domu pokładał się na kanapie i cały czas chciał jeść. Do tego wydawał się niemal przezroczysty – opowiada mama Kazimierza.

– Na wieczór umówiłam pediatrę, żebyśmy mogli pójść od razu z wynikami. Niestety wyników nie było, ale pediatra nawet ich nie potrzebowała. Popatrzyła na naszego syna, kazała mu chuchnąć i powiedziała, że czuje jabłkowy, acetonowy aromat. I wypisała na cito skierowanie do szpitala pediatrycznego na oddział diabetologiczny – mówi mama Kazika.

Kolejne sekwencje zdarzeń pamięta dokładnie, choć wszystko działo się bardzo szybko. Są w drodze do szpitala, gdy otrzymują telefon z laboratorium. Wynik pokazuje 330 mg cukru we krwi (norma to 70-100 mg/dL).

– W szpitalu było już ponad 400. Przy pobieraniu kolejnych próbek krwi do badań okazało się, że nasz syn ma już kwasicę ketonową, do której dochodzi, gdy w organizmie następuje nagły i znaczny niedobór insuliny.

I wtedy usłyszałam najgorsze słowa, jakie może usłyszeć każda mama: pani doktor przyjmująca nas na oddział powiedziała, że mamy do czynienia z sytuacją ratowania życia naszego dziecka – przyznaje.

– Na oddziale spędziliśmy dwa tygodnie. Podczas gdy nasz syn był stawiany na nogi, my codziennie braliśmy udział w szkoleniach, uczyliśmy się podawać insulinę, mierzyć poziom cukru we krwi, podłączać dziecko do pompy i sensora. Musieliśmy też nauczyć się przeliczania jedzenia na dawki insuliny.

Jak powiedziano nam w dniu wypisu ze szpitala: od dziś jesteście państwo lekarzami, pielęgniarkami i dietetykami swojego dziecka. Powodzenia – opowiada mama Kazika.

– W nocy mierzymy synowi cukier 3 razy – zgodnie z zaleceniami. Od 21 lutego nie przespaliśmy ciągiem więcej niż 3 godziny. Prawda jest taka, że kiedy jedna osoba w rodzinie ma cukrzycę, to ma ją cała rodzina – wyjaśnia mama Kazimierza.

Przyznaje, że musieli zmienić regularność posiłków – cukrzycy powinni jeść co 2,5-3 godziny.

– Mogę liczyć na ogromne wsparcie innych mam "cukierków", które poznałam w szpitalu, a także w grupie Pomagajmy sobie na Facebooku. Wspiera nas też Fundacja dla Dzieci z Cukrzycą. Dziś jesteśmy w komfortowej sytuacji – pompę otrzymaliśmy w szpitalu dzięki refundacji, leki również są refundowane. Ale w przyszłości pomoc fundacji będzie pewnie zbawienna – przyznaje mama Kazimierza.

Jakie czynniki ją wywołują? Tego też do końca nie wiadomo, dlatego trudno powiedzieć dlaczego konkretne dziecko zachorowało na cukrzycę.

Nie jest to kwestia dziedziczności, bo często w rodzinie cukrzyca typu 1 występuje pierwszy raz. Nie ma wpływu dieta, bo chorują dzieci, które jedzą słodycze, ale też te, u których w jadłospisie ich brak, zarówno szczupłe i te z nadwagą.

Najważniejsze to jak najszybciej zdiagnozować chorobę, by móc ją skutecznie leczyć.