Rzecz o niepodważalnym autorytecie rodzica, który czasami podważyć trzeba

Tyle tylko, że autorytet, choć pojawia się tak naprawdę niezależnie od nas, to jednak nie jest nam dany na zawsze, o czym przekonujemy się dość boleśnie, kiedy nasze dziecko zaczyna dorastać. To właśnie wtedy zostajemy zepchnięci z piedestału, a nasze miejsce zajmują koledzy, ulubieni muzycy, czasami nauczyciele.

Jednak nim do tego dojdzie szczerzymy zęby do swojego odbicia w lustrze wiedząc, że dziś, po raz kolejny, dla naszego dziecka będziemy nieomylni. Musimy tacy być, bo przecież autorytet tworzy między innymi podwaliny wychowania dziecka. Ono musi wiedzieć, kto wyznacza granice dając tym samym dziecku poczucie bezpieczeństwa.

Ważne, by budowany przez nas autorytet miał charakter pozytywny, pozwalał na zrozumienie potrzeb dziecka, nie ograniczał, nie karał niesłusznie. Trzeba jednak zwrócić uwagę na jedną istotną rzecz. W całej tej układance autorytetem dla dziecka są dwie osoby – mama i tata. I tu dochodzimy do sedna. Bo skoro nasz osobisty, tak dla nas ważny, przygarnięty z przyjściem na świat dziecka autorytet musimy niejako dzielić z drugą osobą, to może pojawić się problem.

Nie skłamię, jeśli napiszę, że to kobiety częściej podważają autorytet ojca, niż odwrotnie. Uderza to w męską dumę. Ojciec z wyniesionych z domu wzorców ma być tym karcącym i wymagającym. Matki często łagodzą męskie decyzję, chcąc uniknąć łez córki bądź syna.

Czy jest w ogóle możliwe? Gdy słyszmy jakieś zupełnie bezsensowne ukaranie dziecka, nieadekwatne do sytuacji, to mamy czekać na okazję, by przedyskutować tę kwestię z drugim rodzicem, zwłaszcza, gdy wiemy, że działał on pod wpływem emocji. Podobnie, gdy dziecko buntuje się przeciwko pomysłowi wspólnej zabawy: „Ale tato, ja chcę teraz rysować” – mówi córka, której tata wyskakuje nagle z fantastycznym (w jego mniemaniu) pomysłem spędzenia wspólnie popołudnia. Mamy siedzieć cicho i się nie wtrącać? Otóż nie. Autorytet autorytetem, ale sprawiedliwość musi być zachowana. Jeśli widzimy, że rodzic powiedzmy kolokwialnie „przegina” nadużywając rodzicielskiej władzy z różnych powodów, to warto zareagować.

- Mamo, tata zabronił mi do końca tygodnia oglądać telewizję, to niesprawiedliwe. Za to, że nie zrobiłem jeszcze zadania. Przecież siedzę nad nim, mówiłem ci, że jest trudne. Jak zareagować? Czekać na rozmowę z ojcem, poprosić na bok i po cichu wyjaśnić absurdalność kary? A może powiedzieć głośno: - Masz rację kochanie, to niesprawiedliwe, tata nie ma racji. Mina taty pewnie bezcenna, ale jeśli jest mądrym rodzicem, nie rozpęta awantury, tylko wysłucha opinii drugiej strony, pozna sytuację, by samemu móc stwierdzić, czy słusznie chciał ukarać dziecko.

Powodzenia!